Recenzja: Caol Ila 12YO

Z Caol Ila mam problem. Z jednej strony bardzo lubię i na prawdę ciężko kupić słabą butelkę. Oferta niezależnych bottlerów też jest bardzo szeroka, co wynika poniekąd z tego jak destylarnia pracuje. Z drugiej jest to prawdziwa fabryka. Najbardziej wydajna destylarnia na Islay, produkująca w tydzień tyle ile Kilchoman w rok. Pracuje 24/7, jest całkowicie zautomatyzowana a przy produkcji pracują tylko 3 osoby. Tak, 3. I gdzie tu romantyzm?

O samej whisky

Najpopularniejsza obecnie, podstawowa wersja dostępna jest jako 12-letni single malt od 2002 roku. Przez długi czas Caol Ila w ogóle nie była oficjalnie butelkowana (poza specjalnymi okazjami, jak np. seria Fauna & Flora). Destylat, z nieznanych beczek, butelkowany jest w 43% po filtrowaniu na zimno i barwieniu karmelem (czyli to, co Diageo lubi najbardziej).

Kolor: jasny, słomkowy
Zapach: świeży chleb, lecitki dym, w tle świeże cytrusy, skórka cytrynowa, słoma, białe winogrona
Smak: delikatny, słodki, lekko pikantny, znów cytrusy, kwiatowy, minimalnie słodki torf
Finisz: pikanty, chilli, Jägermeister, potem subtelny dym

Nie jest to przesadnie złożona whisky. Jednak połączenie lekkiego, kwiatowego dymu ze świeżością cytrusów prezentuje zdecydowanie inną stronę Islay niż ta do której jesteśmy przyzwyczajeni. Nie zdominowana torfem, nie jest ciężka na jęzku ani na finiszu, co zdecydowanie ułatwia picie. Idealna na rozgrzewkę przed bardziej wymagającymi pozycjami.

Ocena: 86/100